Wat is solidarisme?

Solidarisme is een vorm van extreemrechtse ideologie die de natie of het ras viert als een organische gemeenschap die alle andere loyaliteit overstijgt. Het benadrukt de nationale of raciale wedergeboorte na een periode van verval of vernietiging. Daartoe roept het solidarisme op tot een 'spirituele revolutie' tegen tekenen van moreel verval zoals individualisme en materialisme, en probeert het 'buitenaardse' krachten en groepen te zuiveren die de organische gemeenschap bedreigen. Solidarisme neigt naar mannelijkheid, jeugd, mystieke eenheid en de regeneratieve kracht van geweld, maar alleen als het echt nodig is! Vaak, maar niet altijd, bevordert het raciale superioriteitsdoctrines. Tegelijkertijd kunnen we als solidaristen een vorm van internationalisme omarmen, gebaseerd op raciale of ideologische solidariteit over nationale grenzen heen.  

De benadering van het solidarisme van de politiek is zowel populistisch - in die zin dat het "het volk" als geheel probeert te activeren tegen waargenomen onderdrukkers of vijanden - en elitair - omdat het de wil van het volk behandelt zoals belichaamd in een selecte groep, of vaak een opperste leider, van wie autoriteit naar beneden gaat. Het solidarisme wil een door massa geleide massabeweging organiseren om de staatsmacht te grijpen. Het wil alle sferen van de samenleving ondergeschikt maken aan zijn ideologische visie op organische gemeenschap. Zowel als beweging als als regime zal het solidarisme massaorganisaties als een systeem van integratie en controle gebruiken.

Het solidarisme staat zeer vijandig tegenover het marxisme, maar we zijn ook tegen liberalisme en conservatisme, maar het leent concepten en praktijken van alle drie. Het solidarisme verwerpt de principes van klassenstrijd en het internationalisme van de arbeiders als bedreigingen voor de nationale of raciale eenheid. Het solidarisme verwerpt de liberale doctrines van individuele autonomie en rechten, politiek pluralisme, maar het pleit voor een brede volksparticipatie in de politiek en kan parlementaire kanalen gebruiken in haar streven naar macht. 

Holodomor

De Holodomor is de holocaust van de communisten op de Oekrainse christelijke bevolking door uithongering! 7 miljoen moorden, meer dus dan de echte holocaust!

Wat zijn enkele misvattingen over de Tweede Wereldoorlog?

Mijn favoriet is toch wel de misvattingen over Hitlers beslissingen. Na WOII schilderden veel oud-Generaals Hitler af als een irrationele idioot die nooit de leiding had moeten hebben over Duitsland en de Wehrmacht. En op het eerste gezicht hebben deze oud-Generaals gelijk:

1. Verover Moskou in plaats van Zuid-Rusland. Als de Duitsers in plaats van Zuid-Rusland Moskou hadden aangevallen was het logistieke centrum en de hoofdstad van de Sovjet-Unie in Duitse handen, waardoor de Sovjet-Unie zich zou overgeven
2. Als de Duitsers überhaupt de Sovjet-Unie niet aan hadden gevallen, konden de Nazi's al hun aandacht op Engeland focussen, waardoor ze het Westfront veilig konden stellen en op een latere datum de Sovjet-Unie konden binnenvallen. Val gewoon de Sovjet-Unie niet aan
3. Als Hitler geen oorlog had verklaard aan de V.S hoefde Duitsland geen rekening te houden met de overweldigende troepenmacht, luchtmacht en zeemacht van de V.S. Verklaar geen oorlog aan de V.S.

Klinkt logisch toch? "Val gewoon niet de Sovjet-Unie aan", "Verover gewoon Moskou in plaats van Zuid-Rusland", "Verklaar gewoon geen oorlog aan de V.S". Wat deze antwoorden echter missen is het juiste perspectief. Vanuit terugblikkend perspectief waren dit inderdaad logische keuzes geweest. Maar vanuit toentertijds perspectief waren dit geen logische keuzes geweest. Hitler had, in veel van deze gevallen, gelijk.

Disclaimer; Ik zeg dat Hitler gelijk had, maar ik zeg daarmee niet dat ik sympathiseer met Hitler. Laten we eerlijk wezen, Hitler was een genocidale maniak die waanideeën had over hoe de wereld eruit moest zien en wat zijn rol was in deze nieuwe wereld. Maar als je kijkt naar hoe hij strategische keuzes maakte tijdens WOII, blijkt dat hij het vaak toch bij het goede einde had; vooral tijdens het begin en midden van de oorlog.

Laten we bovenstaande punten één voor één langsgaan en uitleggen waarom Hitler het bij het goede eind had:

1. Verover Moskou in plaats van Zuid-Rusland.

Hoewel het een goed argument is dat Moskou de hoofdstad en logistiek middelpunt van de Sovjet-Unie was, en daarom een goed doelwit voor de Wehrmacht, wist Hitler beter. Hitler wist waar hij aan begonnen was; een totale uitroeiingsoorlog tegen de Sovjet-Unie voor Lebensraum (levensruimte). Stalin wist ook dat dit niet een gewone oorlog was, maar een oorlog waar maar één kon overleven. Stalin moest en zou koste wat het kost de Duitsers tegenhouden; niet alleen om zijn dictatoriale positie te behouden, maar ook om het volk van de Sovjet-Unie te beschermen (welke van de twee belangrijker was voor hem is twijfelachtig…). Stalin zou elke man, vrouw en kind dat een geweer kon dragen tussen hem en Hitler zetten. De verovering van Moskou zou natuurlijk pijnlijk zijn voor de Sovjet-Unie en de oorlog moeilijker maken voor hen, maar het veroveren van Moskou zou er niet voor zorgen dat de Sovjet-Unie zou capituleren. De Sovjet-Unie zou door blijven vechten tot het bittere einde, en de verovering van Moskou zou dit niet veranderen.

Hitler wist dat de Sovjet-Unie door zou blijven vechten tot het einde, en focuste daarom op het Zuiden van de Sovjet-Unie, waar veel olie lag. Als Hitler de olie kon veroveren, kon hij zijn tanks en trucks brandstof geven, waardoor de Wehrmacht niet met haar brandstoftekorten zou zitten, en het offensief tegen de Sovjet-Unie door zou kunnen gaan. Of de Duitsers zouden winnen als ze het zuiden hadden veroverd is een andere vraag, maar Hitler had in dit opzicht wel degelijk gelijk. Ga voor de olie, niet voor een stad die strategisch uiteindelijk niet zo veel uitmaakt.

2. Val gewoon de Sovjet-Unie niet aan.

Klinkt wederom logisch toch? Toentertijds was dit echter onmogelijk. Stalin en Hitler wisten allebei dondersgoed dat Nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie niet naast elkaar konden bestaan. De Nazi's hadden een bloedhekel aan communisten, en de communisten hadden dezelfde gevoelens voor de Nazi's. De twee stonden lijnrecht tegenover elkaar, waardoor een oorlog tussen de twee simpelweg onvermijdelijk was. Hitler zag zichzelf als de grote redder van het Arische ras, de Messias van de Duitsers, en om de Duitsers te bevrijden moest de Sovjet-Unie en de untermenschen die daar woonden uitgeroeid worden.

De vraag was echter wie als eerste aan zou vallen, wat in onze tijdlijn Nazi-Duitsland was. Als de Nazi's niet de Sovjet-Unie binnenvielen, zou op den duur de Sovjet-Unie Nazi-Duitsland binnenvallen. Hitler wist dat een oorlog tussen de twee onvermijdelijk was, en wou zo snel mogelijk en zo effectief mogelijk aanvallen, zodat Duitsland het initiatief had. Hoe langer Hitler en de Nazi's wachtten met hun aanval, hoe meer en beter de Sovjet-Unie zich kon voorbereiden op de verdediging van de Sovjet-Unie/de aanval op Duitsland.

Het punt dat critici van Hitler hier missen is die van de onvermijdelijkheid van de oorlog tussen Nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie. Deze critici geloven onjuist dat de twee naast elkaar konden bestaan, dat Hitler zichzelf in de voet schoot zodra hij opdracht gaf om de Sovjet-Unie aan te vallen, terwijl Hitler dit juist deed om te zorgen dat de Sovjet-Unie Duitsland niet binnen kon vallen.

3. Verklaar geen oorlog aan de V.S.

Is wederom logisch op eerste gezicht. Wat echter gemist (of weggelaten) wordt, is dat de V.S in 1940 al praktisch aan de kant van de geallieerden stond. Lend-Lease naar Engeland en de vrije Fransen, het delen van militaire technologie, en de natuurlijke bondgenoten die de V.S al had voor de Tweede Wereldoorlog dreven de V.S eigenlijk al vóór de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de geallieerden. Hitler wist dat de V.S niet neutraal zou blijven, en vroeger of later zich bij de geallieerden zou voegen. Het verklaren van de oorlog aan de V.S was slechts een formaliteit na de aanval op Pearl Harbor in 1941.

Hitler maakte vaak strategisch juiste beslissingen. Critici van Hitler bekritiseren hem op tactische fouten, terwijl Hitler aan de "Big Picture" dacht. Hierdoor maakte hij beslissingen die militair misschien dom waren, maar strategisch heel logisch waren. Hitler was geen militair, maar een politicus, en als politicus maakte hij vaak de juiste keuzes die in terugblik niet logisch lijken, maar toentertijd juist waren.

Nee, tegen de klassenstrijd!

Kristof Kalf-Veau

Marilyn Monroe en de Kennedy's

Marilyn Monroe en The Kennedy's: wat we zeker weten. 

Marilyn ontmoette Bobby Kennedy voor het eerst tijdens een diner ter ere van hem. Er werd hem gevraagd wie hij zou willen uitnodigen en hij koos voor Marilyn. Ze hadden elkaar nog nooit eerder ontmoet tijdens dat diner. Volgens een brief die Marilyn aan haar stiefzoon Robert "Bobby" Miller schreef, zei ze dat zij en Bobby Kennedy via brieven contact hielden. De inhoud van de brieven, van wat ze haar stiefzoon vertelde, waren slechts politieke vragen die ze zou hebben voor Kennedy en hij zou antwoorden met de antwoorden. De tweede keer dat ze elkaar zagen was op het verjaardagsgala van president John F. Kennedy in mei 1962. De meeste biografen waren het ermee eens dat dit de laatste keer was dat ze elkaar zagen. Er is echter een gerucht dat hij in het huis van Marilyn was de nacht dat Marilyn volgens haar huishoudster stierf. Maar vrienden van Bobby zeggen dat hij in die tijd bij hen was op hun ranch in San Fransisco.

Wat betreft president John F. Kennedy, het is duidelijk dat ze 3 keer zijn samengekomen. Tweemaal in het huis van acteur Peter Lawford die getrouwd was met Patricia Kennedy. Peter had vaak feestjes waar hij heel veel mensen zou uitnodigen. En aangezien Marilyn en Peter goede vrienden waren, zou ze voor die feestjes zijn uitgenodigd samen met andere hete Hollywoodblonden zoals Kim Novak. De derde keer dat de president en Marilyn elkaar ontmoetten, was op zijn verjaardagsgala in New York in mei 1962. Na die gebeurtenis ging ze niet naar huis met Bobby of Jack (ik heb gehoord dat dit iets is dat mensen hebben gezegd, maar nogmaals een liggen). Ze vertrok rond 23:00 uur met haar voormalige schoonvader Isidore Miller, die ze als haar "date" naar het gala had meegenomen. De meeste biografen zijn het erover eens dat dit de laatste keer is dat de president en Marilyn elkaar zagen omdat er geen bewijs is van het tegendeel.

Dat is zowat alles wat we weten over haar betrokkenheid bij de Kennedy's  die gebaseerd is op feiten, niet op samenzwering of geruchten. 

Dit volgende stuk is geschreven door een lid van de groep Immortal Marilyn. (link niet meer actief)  Een prachtige groep gemaakt door mensen die al tientallen jaren fans en onderzoekers van Marilyn zijn. Sommigen leefden zelfs in de tijd van Marilyn:

Feit:

Er was geen affaire tussen Marilyn en een van de Kennedy-broers.

 Het lijkt nu verbazingwekkend, maar ten tijde van Marilyns dood in augustus 1962 wist alleen de selecte kliek uit Hollywood dat de actrice misschien romantisch betrokken was bij een van de Kennedy-broers of dat ze misschien een hand in haar dood hadden gehad. Frank 'Capell's' The Strange Death of Marilyn Monroe 'was de eerste die dit veranderde. Zijn boekje uit 1964 kocht de kennis voor een nieuw, zij het klein publiek. In zijn schaarse publicatie van 70 pagina's, die slechts $ 2 kostte, merkte hij op dat, nadat ze had aangekondigd dat ze details over haar affaire met de procureur-generaal openbaar zou maken, Marilyn werd vermoord op bevel van de Communistische Partij, waarmee Kennedy nauw was verbonden geassocieerd.

 

Zijn motief om een ​​dergelijk boekje te produceren, bleek uit zijn inleiding over de auteur. Afgezien van zijn overduidelijke anti-communistische geloofsbrieven, ontdekken we ook dat de heer Capell al lang vóór de Tweede Wereldoorlog en op het moment van schrijven tegen de 'reds' vocht. Het is niet verwonderlijk dat de uitgever van dit verheerlijkte pamflet, New York's Herald of Freedom, naast rechtse Kennedy haters, ook verantwoordelijk was voor een nationale, anti-communistische, tweewekelijkse educatieve krant. Het is ook goed om te onthouden dat het ten tijde van de publicatie van The Strange Death of Marilyn Monroe een Amerikaans verkiezingsjaar was en dat Bobby zich kandidaat stelde voor de Senaat. Het boek maakte zich zeker zorgen over degenen aan de top.

Maar wat echt deze valse mythe heeft voortgebracht, was Robert Slatzer's 1974 'The Life and Curious Death of Marilyn Monroe'. Deze man, een krantenverslaggever uit Ohio, die het geluk had enkele foto's van hem en Marilyn te hebben gemaakt op de set van Niagara in 1952, beweerde dat hij hetzelfde jaar in het geheim met haar in Mexico was getrouwd. Marilyn was in feite op 4 oktober 1952 in Los Angeles, toen het huwelijk zogenaamd plaatsvond en bankcontroles die het overleefden bewijzen dat Slazter hierover loog.

Wat betreft de connectie met Robert Kennedy, Edwin O. Guthman, de 1950 Pulitzer Prize-winnende verslaggever en perssecretaris van RFK zei: 'Er was niet eens de zwakste boventoon van een romantische interesse aan zijn zijde of aan haar.' Tijdens een interview voor het Amerikaanse tv-programma Inside Edition wees hij de aantijgingen verder af met de opmerking: 'Ik heb vijf jaar dag en nacht met Bobby gereisd en ik zag hem nooit op iemand anders dan zijn vrouw letten.'
Bewijs dat is onderbouwd voor een intense, langdurige affaire tussen Marilyn en de procureur-generaal zou altijd ongegrond blijken te zijn. Hoewel hij kennelijk elke opvallende vrouw die zijn kant opkwam, opmerkte, zou een relatie met elke andere vrouw dan zijn vrouw, Ethel, wild niet in overeenstemming zijn geweest met zijn aard. 'Bobby had een calvinistisch moreel gevoel', merkte Andrew Glass, de in Washington gevestigde nieuwsverslaggever en goede vriend van Kennedy, ooit op. 'Hij geloofde echt in absoluut goed en kwaad en deze strikte code leidde zijn leven.'

Nu terug naar ons hoofdonderwerp. Dus wat is de waarheid over de vermeende 'affaire' tussen Marilyn Monroe en John F. Kennedy? Hier is wat er echt gebeurde.

JFK's allereerste ontmoeting met Marilyn had plaatsgevonden op dinsdag 15 mei 1951, op een feest in Beverly Hills in het huis van de legendarische ontwerper en decorateur Elsie de Wolfe en haar echtgenoot, diplomaat Sir Charles Mendl. Zoals haar traditie was, nodigde Elsie voor het diner een mix uit van 16 best beoordeelde Hollywood-sterren en opkomende politici; als de maaltijd eenmaal was geconsumeerd, zouden ze vergezeld worden door enkele van Tinselton's ontluikende hoopvolle sterren. Met haar opkomst voor de film was Marilyn een van de laatste. Deze eerste ontmoeting met de toekomstige president was kort. In feite zouden er gedurende nog eens tien jaar geen verdere ontmoetingen tussen hen zijn.

De eerste echte een-op-een ontmoeting met Kennedy vond plaats in het weekend van 23 en 24 september 1961, toen ze door Peter en Pat Lawford werd uitgenodigd om twee dagen door te brengen in het Hyannis Port-huis van JFK's vader, Joseph. Afgezien van John en zijn vrouw, waren ook die dag Marilyns publicist, Pat Newcomb, Frank Sinatra, JFK's broer Edward "Teddy" Kennedy en Dominicaanse playboy Porfirio Rubirosa en zijn vrouw, Odile aanwezig.

De tweede echte ontmoeting van de actrice met de president vond plaats op zondag 19 november 1961. Het evenement was niets meer dan een ontspannen etentje voor speciaal uitgenodigde goede vrienden van zowel JFK als de Lawfords. Marilyn was natuurlijk een zeer goede vriend van Peter Lawford en van de zus van Kennedy, Pat. De lunch begon om 12 uur 's middags en eindigde slechts drie uur later, om precies 15.18 uur. Voor de goede orde, JFK was in de stad voor een ontmoeting met de West-Duitse kanselier, Konrad Adenauer, die op de volgende dag om 16.00 uur zou plaatsvinden. .

Marilyns volgende ontmoeting met Kennedy vond twee weken later plaats, op dinsdag 5 december in New York City. JFK was in de buurt voor een adres in het Waldorf-Astoria Hotel. Na zijn toespraak van 20 minuten woonde hij een feestje bij in het Park Avenue-appartement van socialite mevrouw Fifi Fell, de weduwe van een prominente investeringsbankier. De menigte op Park Avenue was speciaal uitgenodigd, dus er waren nul kansen dat de actrice ongemerkt wegglipte met Kennedy.

Het feit is dat Kennedy slechts één keer intiem was met Marilyn, tijdens de avond van zaterdag 24 maart 1962 toen ze te gast waren in het huis van zanger Bing Crosby in Palm Springs. In 1993 zei Ralph Roberts, haar privémasseur, dat Marilyn hem had verteld dat deze nacht de enige keer in hun omgang met elkaar was dat ze de nacht samen hadden doorgebracht. 'Marilyn gaf me de indruk dat het voor geen van beiden een belangrijke gebeurtenis was', merkte hij op. 'Het is ooit gebeurd en dat was dat.'

Dus dat gezegd hebbende, denk ik dat het eerlijk genoeg is om toe te geven dat er nooit een affaire was tussen deze twee, omdat een one-night-stand verre van de betekenis van een relatie heeft.

Helaas bracht dit hele verzonnen verhaal Marilyn een grote slechte dienst en het is nog steeds geen eer aan haar geheugen. Daarom zou ik willen dat meer mensen de waarheid zouden ontdekken over wat er echt is gebeurd.