Op dit moment gebeurt er iets opmerkelijks in de Britse politiek. Iets rot en walgelijk ook. Jeremy Corbyn, de leider van de loyale (sic) oppositie van Hare Majesteit, probeert de geschiedenis te herschrijven. Dit is wat Corbyn tegen Robert Peston zei:
“Ik wijs er wel op dat als je een vredesproces in het Midden-Oosten of ergens anders op deze wereld wilt ontwikkelen, je serieuze gesprekken en onderhandelingen moet voeren met alle betrokken krachten. […] Luister, de parallel in Noord-Ierland wordt soms een beetje overspeeld door toch een belangrijke. De opeenvolgende Britse regeringen dachten dat er een militaire oplossing was in Noord-Ierland. Ze brachten miljoenen ponden, duizenden troepen en honderden levens verloren bij het nastreven van een militair conflict in Noord-Ierland. Uiteindelijk is het tot nu toe opgelost door een politiek proces dat respect voor de tradities van beide gemeenschappen had, als je wilt, in Noord-Ierland en we bereikten een compromis, we bereikten een regeling, we bereikten een politiek proces. Dat is zeker een interessant model. Dat vereiste ontmoetingen tussen mensen die het diep oneens waren met elkaar, die methoden aannamen waar beide partijen het volkomen mee oneens waren, maar toch werd een regeling bereikt. Als we aan dat proces waren begonnen in plaats van te proberen een militaire oplossing te vinden, hadden we misschien veel levens gered. '
De brutaliteit van deze interpretatie van de Anglo-Ierse geschiedenis en van het kleine aandeel van Corbyn in dat verhaal, is net zo verbazingwekkend als de oneerlijkheid.
Het kan niet al te vaak gezegd worden dat er niets intrinsiek verwerpelijks is om het idee van een verenigd Ierland te ondersteunen. Maar als je dat doel ondersteunde of nog steeds deed, had je de keuze. Je zou jezelf kunnen verbinden met de SDLP of je zou kunnen rondhangen met Sinn Fein en de IRA. De keuze deed ertoe omdat het een keuze was tussen fatsoen en onfatsoenlijkheid, tussen constitutionele politiek en paramilitaire politiek. Corbyn maakte, net als zijn Shadow Chancellor, zijn keuze en koos onfatsoenlijk.
Hierover bestaat geen twijfel en geen plaats voor herinterpretaties achteraf van de 'rol' van Corbyn in het Ierse vredesproces. Die rol was beperkt tot cheerleader en enabler van de Republikeinse beweging. Niemand die in de jaren tachtig serieus in vrede geïnteresseerd was, sprak op Troops Out-bijeenkomsten. Het beste dat van die mensen kon worden gezegd, was dat ze 'vrede' wilden op de voorwaarden van de IRA. Met andere woorden, ze wilden dat de IRA zou winnen.
Als dat niet het geval was geweest, als ze geïnteresseerd waren geweest in een daadwerkelijke regeling, zouden ze zich - zoals Corbyn - niet tegen de Anglo-Ierse overeenkomst hebben verzet. Ze zouden John Hume en de SDLP niet als craven sell-outs hebben aangeklaagd. Ze zouden niet hebben volgehouden dat de gewapende strijd een essentieel onderdeel was om de Britten uit het Noord-Ierse statelet te halen.
Maar deze mensen deden dat. Dat alles en meer. Corbyns beoordeling van het conflict brengt het juist achteruit. De mensen die dachten dat er een militaire oplossing voor het probleem was, waren de mensen die dachten dat ze Ulster konden bombarderen en vermoorden uit het Verenigd Koninkrijk. Het waren Corbyns vrienden en bondgenoten in de Republikeinse beweging die dit dachten.
Toen het gebeurde, was er een militaire / inlichtingenoplossing voor het conflict. Of, op zijn minst, een militaire nederzetting was een noodzakelijke voorwaarde voor een eventuele - zo noodzakelijk imperfecte - politieke nederzetting. En de waarheid is dat de IRA verloor. Het was de IRA die naar de onderhandelingstafel werd gebracht, niet de Britse regering. Het was de IRA die werd verslagen, niet de Britse regering. Het was de IRA die ontdekte dat de prijs om de gewapende strijd voort te zetten niet langer kon worden volgehouden. Het was de IRA die werden gedwongen te capituleren, gedwongen om hun eerdere posities te verlaten en door hun tegenstanders vastgestelde voorwaarden te accepteren.
De ironie is natuurlijk dat in ruil voor het toegeven van de oorlog voorbij was (en verloren), de Republikeinse beweging een groter deel van de buit van de vrede kreeg. In feite zelfs zo dat het soms leek alsof ze de overhand hadden gehad. De IRA en Sinn Fein behaalden overwinningen op emotioneel belangrijke maar inhoudelijk onbelangrijke zaken zoals vrijlating van gevangenen en ontmanteling, maar dit ging ten koste van totale en volledige intellectuele capitulatie. Noord-Ierland zou blijven bestaan en het zou een deel van het Verenigd Koninkrijk blijven zolang zijn bevolking zo wilde dat de constitutionele status quo zou voortduren.
Het principe van toestemming, voorheen anathema voor de Republikeinen, was niet onderhandelbaar en, ondanks alles wat ze eerder hadden geloofd, hebben Sinn Fein en de IRA zich hiervoor aangemeld. Over het grootste probleem van alles, degene die in de eerste plaats de denkbeeldige 'oorzaak' van het conflict was, verloor de Republikeinse beweging. En het was niet eens in de buurt. Vandaag, bijna een kwart eeuw na de verklaring van Downing Street, lijkt een verenigd Ierland net zo ver weg als altijd.
Vrede, zelfs een gekwalificeerde, rommelige vrede, werd pas mogelijk toen de IRA en Sinn Fein zagen dat ze niet konden winnen. Dat was de enige voorwaarde voor onderhandelingen die er echt toe deed, het enige waarvan de afwezigheid een regeling dwarsboomde die anders jaren eerder had kunnen worden bereikt. De mensen die de oorlog voerden, moesten zich realiseren dat ze verloren hadden. Toen ze dat deden, werd vrede aannemelijk. Op dat moment konden we praten.
Als de IRA, tempo Corbyn, 'vanuit die positie was begonnen in plaats van te proberen een militaire oplossing te vinden, hadden we misschien veel levens gered'. Maar ze begonnen niet vanuit die positie en hun enablers op de Britse extreem-linkse gaven hen geen aanmoediging om dit te doen. Integendeel zelfs. Op zijn best zou je kunnen zeggen dat de extreem-linkse spijt van terroristische wreedheden terwijl ze 'begrijpelijk' vonden. Maar je moet die spijt voor veroordeling nooit verwarren en je moet altijd onthouden dat de mensen die verantwoordelijk waren voor de schietpartijen en de bomaanslagen niet de mensen waren die de schietpartij en de bombardementen deden.
Al in 1998 verzette John McDonnell zich tegen het vredesproces en zei tegen An Phoblacht dat “een vergadering niet is wat mensen hun leven al meer dan dertig jaar hebben bepaald. We willen vrede, maar de regeling moet rechtvaardig zijn en de regeling moet voor een overeengekomen en verenigd Ierland zijn. '
ondubbelzinnig de bombardementen van de IRA steunden. Corbyn organiseerde de mailinglijst van het tijdschrift en was een regelmatige spreker op zijn evenementen.In december 1984 bevestigde het tijdschrift "zijn steun voor en solidariteit met de Ierse republikeinse beweging" en merkte op dat het "overweldigende prioriteit als actieve leden van de Britse arbeidersbeweging is om te vechten voor een onvoorwaardelijke Britse terugtrekking". Alleen “een onvoorwaardelijke Britse terugtrekking, inclusief de ontwapening van de RUC en UDR, zal vrede in Ierland mogelijk maken. Arbeidsbriefing staat voor vrede, maar wij zijn geen pacifisten ”. Bovendien: "Het lijkt zeker het geval te zijn dat de Britten alleen rechtop gaan zitten en opmerken wanneer ze erin worden gebombardeerd". Dat gezegd hebbende, waren discussies met de SDLP en de Ierse regering in het beste geval een afleiding. Alleen Sinn Fein en de IRA spraken voor Ierland. Labour Briefing was expliciet gekant tegen de SDLP en verkoos in plaats daarvan de republikeinse terroristische campagne te steunen.
Dit werd enkele weken na de bomaanslag in Brighton gepubliceerd. Een bomaanslag om de Britse premier te vermoorden.Wat de arbeidsbriefing betreft, was de premier een legitiem doelwit. Veroordeling van de bombardementen toonde aan dat de Labour-partij haar 'politieke moed' had verloren. De Corbynite links was echter gemaakt van strengere dingen.Zoals Labour Briefing eerder al had geschreven: “We weigeren de rituele veroordeling van 'geweld' te papegaaien omdat we erop staan verantwoordelijkheid te leggen waar het ligt…. Laat onze 'Iron Lady' dit weten: zij die leven met het zwaard zullen erdoor sterven. Als ze geweld wil, dan zal ze zeker geweld krijgen. '
Jeremy Corbyn hielp niet om vrede te brengen in Noord-Ierland, hij hielp het uitstellen door degenen die de primaire verantwoordelijkheid droegen voor het geweld mogelijk te maken. Nu willen hij en zijn aanhangers de geschiedenis herschrijven, des te beter te doen alsof Corbyn op de een of andere manier 'voorop liep'. Hij was niet zoiets. Zijn visie op vrede pleitte niet voor compromis en dialoog. Als hij het had gedaan, had hij misschien meer - of enige tijd - gesproken met Unionisten en andere partijen met wie hij het niet eens was. Maar zijn visie deed dit niet en daarom 'trok hij niemand op deze manier aan. Geen enkele hoeveelheid whitewash kan deze vlek verdoezelen op zijn verslag, zijn wereldbeeld en zijn oordeel.
Dit is de man die Labour koos om hun partij te leiden. Dat is natuurlijk hun keuze, maar de rest van ons heeft ook het recht om keuzes te maken. Niet de minste daarvan is ervoor kiezen erop te staan dat wat in het verleden is gebeurd, echt is gebeurd.
Bron in het Engels en vertaalt door VSM:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten