Tijdens een bedevaart naar de Sovjet-Unie in 1934, toen Stalin opzettelijk 14 miljoen Russen uithongerde, zag Robeson - of meldde - alleen goed gevoede ecstasy:
"Ik was niet voorbereid op het geluk dat ik op elk gezicht in Moskou zie," zei Robeson. “Ik was me ervan bewust dat hier geen honger was, maar ik was niet voorbereid op het begrenzende leven; het gevoel van veiligheid en overvloed en vrijheid die ik hier vind, waar ik me ook wenden. Ik was niet voorbereid op de eindeloze vriendelijkheid die me omringde vanaf het moment dat ik de grens overstak. Ik had een technisch onregelmatig paspoort, maar dit alles werd terzijde geschoven door de gretige hulpvaardigheid van de grensautoriteiten. '
Van de Purge Trials, waarin Stalin "zijn oppositie" (momenteel geschat op 3 miljoen) vermoorde op basis van verzonnen aanklachten, was Robeson vrolijk bloeddorstig:
“Uit wat ik al heb gezien over de werking van de Sovjetregering, kan ik alleen maar zeggen dat iedereen die er zijn hand tegen opheft, moet worden neergeschoten! Het is de plicht van de overheid om elke oppositie tegen deze werkelijk vrije samenleving met een stevige hand neer te zetten, "vervolgde hij," en ik hoop dat ze het altijd zullen doen ... Het is duidelijk dat hier geen terreur is ... "
Geleerden zijn verscheurd over de vraag of Robeson daadwerkelijk lid was. Zijn uitgelezen biograaf, historicus Martin Duberman, beweert dat Robeson dat niet was.
Maar het punt is betwist. Want Robeson was net zo gek van Stalin als elk plichtsgetrouw partijlid. Hij was in alle opzichten, de 'menselijke grammofoon' van Orwell, een entiteit die meer robot dan mens was in het uitspuwen van politiek correcte zinnen.
Bovendien vervulde hij de vereiste plicht van elke goede partijmens door een selectieve burgerlijke libertair te zijn. Hij wilde dat de regering Amerikaanse trotskisten, Stalin's bete noir, zou vervolgen voor de misdaad om de Amerikaanse regering omver te werpen (nauwelijks een bedreiging omdat de Amerikaanse trotskisten op zijn best een splintergroep waren). Tijdens een partijconferentie verbond hij de Socialistische Arbeiderspartij met de Ku Klux Klan, en daarom kwam de eerste niet in aanmerking voor bescherming van de burgerlijke vrijheden.
Robeson zette een cent aan en herontdekte de Bill of Rights toen zijn eigen kameraden werden vervolgd.
Voor degenen die Robeson verdedigen als misleid of alleen laten zien wat zijn Sovjet-minders hem wilden laten zien tijdens reizen naar Rusland, is er onmiskenbaar bewijs dat hij wist dat Stalin een moordenaar was.
Tijdens een reis naar Moskou in 1948, toen Stalin een pogrom tegen Sovjet-Joden instelde, wilde Robeson zijn vriend, Solomon Mikhoels, zien die was vermoord op bevel van Stalin - maar kreeg van de Sovjets te horen dat Mikhoels alleen reisde . Op zoek naar informatie ontmoette Robeson een toenmalige Sovjetgevangene en dichter met de naam dichter Itzik Pfeffer.
Robeson ontmoet een goed verzorgde maar zonder vingernagels Pfeiffer die door de Sovjets werd gewaarschuwd zich te gedragen. Desalniettemin maakte Pfeiffer in een hotelkamervergadering met Robeson handgebaren dat de kamer was afgeluisterd en deelde de zanger op stukjes papier mee dat Joden door Stalin werden vermoord. Pfeiffer vertelde Robeson dat: "Ze gaan ons vermoorden. Wanneer u terugkeert naar Amerika, moet u zich uitspreken en ons redden. '
Hier was vooral een gelegenheid voor Robeson om de waarheid te vertellen over wat er echt in Rusland gebeurde. Maar zoals het hoort, verbrandde hij de bankbiljetten in een asbak en spoelde ze vervolgens door het toilet.
Pfeiffer werd geëxecuteerd.
In plaats van de wereld te informeren over wat er met zijn vriend is gebeurd, heeft Robeson in feite op zijn graf geplast. Stateside, hij ontkende elke antisemitische pogrom die door Stalin werd uitgevoerd. Hij verklaarde terwijl in Rusland dat Robeson 'overal Joodse mensen ontmoette' en 'er niets over hoorde'.
Maar hij kende de waarheid, en toch had Moeder Rusland voorrang op het eren van het geheugen van zijn vriend. Hij liet zijn zoon zweren de waarheid niet te vertellen tot na de dood van zijn vader "omdat hij zichzelf had beloofd dat hij nooit publiekelijk de USSR zou bekritiseren."
In een uitbarsting van arrogantie verklaarde Robeson ook dat geen Afro-Amerikaan Amerika zou verdedigen als het door Rusland werd binnengevallen.
Het is ondenkbaar dat Amerikaanse negers ten strijde kunnen trekken namens degenen die ons al generaties lang hebben onderdrukt tegen de Sovjetunie, die in één generatie ons volk tot volledige menselijke waardigheid heeft verheven.
Het is ondenkbaar dat Amerikaanse negers ten strijde kunnen trekken namens degenen die ons al generaties lang hebben onderdrukt tegen de Sovjetunie, die in één generatie ons volk tot volledige menselijke waardigheid heeft verheven.
Maar niet-communistische Afro-Amerikaanse activisten vielen Robeson bitter aan. Arbeidsleider A. Philip Randolph beschuldigde Robeson ervan zijn ras te exploiteren. Jackie Robinson, die veel racisme doorstond om de eerste Afro-Amerikaanse atleet te worden die in Major League Baseball speelde, was een veel rigoureuzere denker dan de zelfbenoemde intellectuele Robeson toen hij zei dat "[C] ommunisten een grote ophef over raciaal maken discriminatie wanneer het hun doeleinden uitkomt. Hoewel hij verklaarde dat hij niet kon spreken voor '15 miljoen Afro-Amerikanen', gaf hij aan dat hij tegen de Sovjets zou vechten als ze oorlog zouden voeren met Amerika. Hij verklaarde ook dat hij geloofde dat zijn race dat ook zou doen.
Desondanks bleef Robeson beweren dat zwarten altijd de Sovjetunie zouden steunen:
“Ja, heel Afrika herinnert zich dat het Litvinov was die alleen stond naast Haile Selassie in Genève, toen de zonen van Mussolini met de zegeningen van de paus vlogen om bommen op Ethiopische vrouwen en kinderen te laten vallen. Afrika herinnert zich dat het de Sovjetunie was die vocht tegen de pogingen van de Smuts om Zuidwest-Afrika te annexeren bij het slavenreservaat van de Unie van Zuid-Afrika ... als de volkeren van Congo weigeren het uranium te ontginnen voor de atoombommen gemaakt in Jim Crow-fabrieken in de Verenigde Staten; als al deze volkeren een einde aan geseling eisen, een einde aan de farce van 'trusteeship' in de voormalige Italiaanse koloniën…. De Sovjet-Unie is de vriend van de Afrikaanse en West-Indische bevolking. "
Toen hij in 1952 de Stalin Peace Prize ontving, viel Robeson de president aan die het Amerikaanse leger desegregeerde, terwijl Stalin Joden op grote hopen vermoordde:
"We weten hoe Truman het Amerikaanse volk verraadde in hun hoop op vrede, hoe hij het negermensen verraadde in hun dorst naar gelijke rechten," zei hij in zijn acceptatietoespraak.
Zijn ijver voor Stalin is nooit afgekoeld. Na de dood van de dictator verklaarde Robeson in een vochtige lofrede het volgende:
“Voor altijd zal zijn naam worden geëerd en geliefd in alle landen. Op alle terreinen van het moderne leven reikt de invloed van Stalin wijd en diep. ... zijn bijdragen aan de wetenschap van onze wereldmaatschappij blijven van onschatbare waarde. Men spreekt eerbiedig over Marx, Engels, Lenin en Stalin - de vormgevers van het rijkste heden en toekomst van de mensheid. ... Ja, door zijn [Stalin's] diepe mensheid, door zijn wijze begrip, laat hij ons een rijk en monumentaal erfgoed na. ... Hoe consequent, hoe geduldig, hij werkte voor vrede en steeds toenemende overvloed, met wat een diepe vriendelijkheid en wijsheid. "
Zelfs de geheime toespraak van Nikita Kruschev die Stalin's Purge Trials als een monsterlijke opstelling aan de kaak stelde, dwong Robeson niet om Stalin publiekelijk te veroordelen.
Een jaar voor zijn dood gaf voormalig communistische partijhoofd Gus Hall, die wist dat Robeson eindelijk toegaf dat de zanger partijlid was.
Toen Hall verklaarde dat "op elke manier, elke dag van zijn volwassen leven." Robeson "vergat nooit dat hij een communist was."
Wijzig die verklaring door "Stalinistisch" te lezen in plaats van "Communistisch" en dat vat het politieke leven van Robeson perfect samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten